Μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων

Οι ισχυρισμοί για τη διεξαγωγή «καθαρής» επιστημονικής έρευνας έχουν ασθενές έρεισμα. Οι επιστήμες του ανθρώπου και της κοινωνίας υπόκεινται σε ιδεολογική επιρροή. Το μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων της έρευνας, εφόσον αυτή μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων από το υποκείμενο ερευνητήςδεν μπορεί να είναι αντικειμενικό.

Είναι —συμβατικά— «αντικειμενικό». Μεταξύ των επιστημών, η ιστορία είναι σε πολλούς τομείς η πλέον ιδεολογικοποιημένη.

Ένας επίμονος αγώνας διεξάγεται από το μελετητή για την ανεξαρτητοποιημένη, κατά το δυνατόν, αποτύπωση του ιστορικού λόγου, με την αυστηρή χρήση μεθόδων και εργαλείων που παρέχουν μία μίνιμουμ εγγύηση για την «αντικειμενικότητα» της έρευνας.

Περαιτέρω, η «τιμιότητα» του ερευνητή, η εμμονή του στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας χωρίς υποχωρήσεις στον πειρασμό εξυπηρέτησης της ιδεολογίας του χωρίς να έχει προκατασκευασμένες τις διαπιστώσεις της έρευναςσυμβάλλει στην «καθαρότητα» του επιστημονικού συμπεράσματος.

Σε αυτό το περίγραμμα, η διαχείριση του ιστορικού γεγονότος της ρωσσικής επανάστασης του ανέδειξε ιστορικούς ερευνητές οι οποίοι ενεπλάκησαν αναπόφευκτα στην ιδεολογικοποίηση της περιόδου που είχε τη μεγαλύτερη βαρύτητα στον 20ό αιώνα.

Παρήχθη ιστορία συντηρητική και προοδευτική, ανάλογα με την αξιολογική τοποθέτηση των συγγραφέων έναντι του υπό εξέταση αντικειμένου και την αξιολόγηση, εκ μέρους των αναγνωστών, των ιστορικών απόψεων που αποτυπώνονταν στις ως άνω έρευνες. Μείζον είναι το θέμα της πολιτικής προσέγγισης ή της κοινωνικής ερμηνείας της επανάστασης.

Με τον όρο «επανάσταση» μπορεί να αποδοθεί ένα γεγονός που συνιστά αλλαγή προς ένα «δίκαιο» καθεστώς. Η επιτυχία της εξαρτάται από την επιστράτευση των μαζών και εξώθηση σε μη θεσμικές κινήσεις διαδηλώσεις, συγκρούσεις. Οι κλασσικοί χάπια παχυσαρκίας μαρξισμού προτιμούσαν τον όρο με τη συμπλήρωση ότι η επανάσταση υλοποιούσε τα «προοδευτικά» στοιχεία τα οποία ήταν διαθέσιμα στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και συνθήκες.

Ιστορικά, οι επαναστάσεις ήταν, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία περί πάλης των τάξεων, συγκρούσεις για την επιβολή μίας κοινωνικής τάξης επί των κυρίαρχων κοινωνικών δυνάμεων στην εξουσία. Η αγγλική επανάσταση τουγαλλική τουρωσσική τουκινεζική τουχαρακτηρίζονταν από την έναρξη εμφύλιου πολέμου, απόρροιας της ταξικής σύγκρουσης.

Στην ιστοριογραφία, καταγράφηκαν επιθέσεις εναντίον της γαλλικής επανάστασης, που ήταν προειδοποιητικές βολές κατά της ρωσσικής. Η φιλελεύθερη προσέγγιση της γαλλικής επανάστασης αντιστοιχούσε σε απόψεις συντηρητικής πολιτικής φιλοσοφίας, που αναίρεσαν ευθύς εξαρχής το πρεστίζ της γαλλικής επανάστασης, ακόμη και της πρώτης περιόδου Υπήρξαν άλλοι συγγραφείς που κινήθηκαν στο μοτίβο της πολιτικής συνωμοσίας.

Στη μοντέρνα εποχή, οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι αντέκρουσαν, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την κοινωνική ερμηνεία μαρξιστικές αναλύσεις της γαλλικής επανάστασης, με την προβολή του πολιτικού μοντέλου με τον ισχυρισμό ότι ήταν πολιτική ανατροπή.

Υποστήριζαν ότι ο μύθος της λαϊκής κυριαρχίας γέννησε το μπολσεβικισμό, φασισμό, εθνικοσοσιαλισμό ναζισμός και τα ολοκληρωτικά κοινωνικά-πολιτικά καθεστώτα τους. Οι μαρξιστές είχαν εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Συντηρητικοί, όπως ο Αρόν Raymond Aronασκούσαν φιλελεύθερη και εμπειρική κριτική του μαρξισμού. Στα τέλη του μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων αιώνα, οι θεωρίες που απαξίωναν τη γαλλική επανάσταση βρήκαν έρεισμα στην ύπαρξη ισχυρών ρευμάτων ανάμεσα στους διανοουμένους, που και αυτά αντικατόπτριζαν την αυξανόμενη αναξιοπιστία του κομμουνισμού.

Επιχειρήθηκε επαναφορά της φιλελεύθερης παράδοσης. Η γενική ιδέα ήταν να τεθεί υπό αίρεση, να διεμβολισθεί ο ταξικός χαρακτήρας της σύγκρουσης που χαρακτηρίζεται ως επανάσταση. Αναλύσεις μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων το φως, με τη θεώρηση κοινωνικών δομών όχι τάξεωνμε αναφορές στην ιδεολογία πολυταξικές συμμαχίες.

Μία προσέγγιση της επανάστασης αξιολόγησε τον πολιτιστικό παράγοντα. Ο βαθμός, στον οποίο ήταν εγγεγραμμένη στον πολιτισμό της μάζας η κουλτούρα της εξέγερσης, ήταν η θρυαλλίδα που πυροδοτούσε τα γεγονότα. Με την κριτική εναντίον του ολοκληρωτισμού να έχει τροφοδοτήσει κεντρικά επιχειρήματα υπέρ των φιλελεύθερων αντιλήψεων, ιστορικοί ερευνητές συνέδεσαν το φαινόμενο με την επανάσταση.

ΣΥΝ ΕΣΜΟΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΕΚΘΕΣΗ ΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

Οι όροι και εξελίξεις της επανάστασης στρεβλώσειςχάπια αδυνατίσματος αλυσίδας φαρμακείου εμφάνιση ακραίων αυταρχικών συμπεριφορών, δεν εξαρτιόντουσαν από τις συνθήκες, αλλά αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο της κομμουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής.

Η προοδευτική σκέψη Οι μαρξιστικές κατηγορίες ανάλυσης πάλη των τάξεων, μάζες και ηγέτες, εξουσία και κράτος οδήγησαν τους συγγραφείς σε επιστημονικές προσεγγίσεις των επαναστάσεων. Η γαλλική επανάσταση ήταν η ανατροπή, υπό συνθήκες κινητοποίησης ευρέων κοινωνικών στρωμάτων, του στάτους κβο στο μεγαλύτερο βασίλειο της Ευρώπης.

Η κατάληψη της εξουσίας στην Πετρούπολη και Μόσχα τον Οκτώβριο ήταν εγχείρημα, που διεκπεραιώθηκε από μία δράκα επαναστατών υπό την καθοδήγηση του χαρισματικού ηγέτη, Β. Λένιν, σε μία συγκριτικώς καθυστερημένη χώρα, και συσπείρωσε ακολούθως την κοινωνία δημιουργώντας επαναστατικό δίκαιο. Η κίνηση του Λένιν συνδυαζόταν με την ελπίδα για επιβίωση της ρωσσικής επανάστασης με την επέκτασή της στην Ευρώπη, την επιβολή αντίστοιχων επαναστάσεων. Η προσδοκία δεν ευοδώθηκε και σύντομα έγινε κατανοητό ότι το ρωσσικό προλεταριακό κράτος αιωρούνταν μόνο απέναντι στις αστικές δυνάμεις.

Το κέρδος ήταν η δημιουργία του παγκόσμιου επαναστατικού φορέα η Κομμουνιστική Διεθνήςμε ένα παράρτημα κομμουνιστικό κόμμα — τμήμα της Διεθνούς σε κάθε χώρα που δεχόταν εντολές από το κέντρο στη Μόσχα, και η διαδικασία μπολσεβικοποίησης εγκατάλειψη από το κάθε κόμμα των εθνικών χαρακτηριστικών του και προσαρμογή στο πρότυπο του λενινιστικού «κόμματος νέου τύπου».

Σε ένα απάνθισμα των θεμάτων, τα οποία υποβλήθηκαν σε ανάλυση από τους κλασσικούς του μαρξισμού, μπορούμε να διαπιστώσουμε την ανάπτυξη του επαναστατικού στοχασμού σε μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων με την ποικιλία των καταστάσεων. Οι κλασσικοί, Μαρξ μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων Ένγκελς, θεώρησαν ότι η έννοια της επανάστασης συγκρουόταν με την έννοια της δημοκρατίας.

Η αξία της πολιτικής δημοκρατίας, που έκανε την εμφάνισή της στον ορίζοντα της ιστορίας, στο 19ο αιώνα, τράβηξε την προσοχή των ιδρυτών του μαρξισμού χωρίς όμως να λείπει, στη σκέψη τους, η μελέτη των προβληματικών πλευρών, που συνδέονταν με τη σύγκρουση της δημοκρατίας και της επανάστασης, σε μία εποχή που η γαλλική επανάσταση δεν είχε ολοκληρωθεί και που η πολιτική δημοκρατία ήταν μακρυά από τη θεμελίωσή της [1].

Η γαλλική επανάσταση λειτούργησε, στη σκέψη των θεωρητικών της επανάστασης, διττώς. Ήταν ιστορικό παράδειγμα, που λάμβαναν υπόψη για τη διαλεύκανση των πτυχών οι οποίες μπορούσαν να οδηγήσουν ένα νέο εγχείρημα στην επιβολή του ή την αποτυχία. Οι Μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων και Ένγκελς επέδειξαν ενδιαφέρον για την έννοια της επανάστασης, την ανατροπή της μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων των καπιταλιστών και των θεσμών οι οποίοι εντάσσονταν στην άσκηση της κυριαρχίας της.

Για τη γαλλική επανάσταση, περιλάμβαναν το γεγονός κανόνες για αποτελεσματική απώλεια βάρους μία κοινωνική-πολιτική διαδικασία μακράς διάρκειας που εντασσόταν στη φιλοσοφία της ιστορίας, θεωρώντας ότι κάθε επανάσταση διαλύει την παλαιά κοινωνία, άρα είναι κοινωνική, και επίσης καταλύει την παλαιά εξουσία άρα είναι πολιτική. Για την οικονομική ουσία του φαινομένου, εισήχθη ο ορισμός για την αναντιστοιχία παραγωγικών σχέσεων — παραγωγικών δυνάμεων που αναζητά διέξοδο ανατροπή προς μία νέα ισορροπία στη διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης.

Ο Μαρξ είδε στη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη τη συγκεκριμενοποίηση των οραμάτων της επανάστασης, τον ατομικισμό και την ατομική ιδιοκτησία, χωρίς να έχει συμβολή στο πρόβλημα της αποξένωσης του παραγωγού από το προϊόν του και να δίδει διεξόδους για υπέρβαση της ανθρώπινης αλλοτρίωσης.

Η αστική τάξη εξυπηρέτησε τα συμφέροντά της, ενώ σε επόμενη φάση το υποστήριξε την παλινόρθωση των Βουρβόνων εγκαταλείποντας τα οικουμενικά ιδεώδη προς όφελος των ταξικών συμφερόντων της. Οι κλασσικοί, όσο ριζοσπαστικοποιούνταν, διαμόρφωναν ρηξικέλευθες αντιλήψεις. Ο Μαρξ επικαλέσθηκε την αυταπάτη των αστικών συνθημάτων [2]. Για την Παρισινή Κομμούνα τοθεώρησε ότι οι εργάτες εγκαθίδρυσαν ένα επαναστατικό καθεστώς, μία λαϊκή δημοκρατία, διαλύοντας την παλαιά κρατική μηχανή [3].

Ο Ένγκελς ανέφερε στη Β. Ζασσούλιτς το ότι, στη Ρωσσία, ο τσαρισμός ήταν τόσο σπιτικά τσάγια αδυνατίσματος ώστε μία ομάδα συνωμοτών θα μπορούσε να τον ανατρέψει [4]. Ο ίδιος, απευθυνόμενος στον Κ. Κάουτσκυ, τοτον κατηγόρησε ότι, στο τελευταίο άρθρο του για τους ταξικούς αγώνες τουέμενε σε αφηρημένα σχήματα ομιλώντας για την εμφάνιση ενός νέου τρόπου παραγωγής, αντί να ασχοληθεί με τους ανατρεπτικούς στόχους και συνθήματα της επανάστασης και με τον Τρόμο [5].

Ορισμένα παραδείγματα για το Λένιν, από τα γραπτά του, δείχνουν την αντίληψή του ότι η δημοκρατία έπρεπε να είναι όχι πολιτική civiqueαλλά ουσιαστική, που θα προερχόταν από τη χειραφέτηση του προλεταριάτου. Θεωρούσε αιτιολογημένο τον όρο Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση για τα ίχνη, που αυτή άφησε στην πολιτιστική και πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας με την ίδρυση της αστικής δημοκρατίας και εμπέδωση της αστικής ελευθερίας [6].

Ενδιαφερόμενος για την εξουσία, ο Λένιν δεν έβλεπε στη Γαλλία την επανάσταση τουαλλά την επαναστατική διαδικασία από το έως τοτονίζοντας τις ριζικές ανατροπές στις επαναστάσεις. Ο Λένιν ενδιέτριψε στα ζητήματα της εξέλιξης των αγροτικών στρωμάτων και της μετάβασης από τα φεουδαρχικά σχήματα στη νεώτερη εποχή, έχοντας κατά νου μία πολιτική παρέμβαση στα ρωσσικά λαϊκά στρώματα —μάζα σύνθεσης ιδίως αγροτικής—.

Τουπό την απειλή της ξένης επέμβασης, προχώρησε σε ένα τακτικό χειρισμό της γαλλικής επανάστασης, σε υμνολογία της ως συμβόλου με γενικότερη απήχηση στο λαό και πόλου συσπείρωσης ανομοιογενών κοινωνικών στρωμάτων. Για τη Ρωσσία, σκεπτόταν ότι η απουσία συνεκτικών αστικών στρωμάτων μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων το καθήκον διενέργειας μίας επανάστασης προς όφελος αυτών, ή και εναντίον αυτών, από την εργατική τάξη και το εργατικό κόμμα, στο πλαίσιο της διαρκούς επανάστασης που είχαν προσεγγίσει οι Μαρξ και Ένγκελς το Λούξεμπουργκ, Θα χάσω κιλά με καμπύλες άνοιξη τουτάχθηκε αναφανδόν υπέρ της επανάστασης των μπολσεβίκων, εκτιμώντας την κατάσταση στη σοβιετική Ρωσσία σε αντιπαραβολή με τη γαλλική επανάσταση, Θεώρησε ότι, μετά από τέσσερα χρόνια αγώνα, η εξουσία των Ιακωβίνων αποδείχθηκε το μόνο μέσο διάσωσης των κατακτήσεων, της διάλυσης της φεουδαρχίας και επιβίωσης της δημοκρατίας, της επαναστατικής άμυνας κατά των συνωμοσιών της αντεπανάστασης.

Αντίστροφα, ο Κάουτσκυ και οι Ρώσσοι ομόθρησκοί του που ήθελαν να δουν τη Ρωσσική Επανάσταση να κρατά τον αστικό χαρακτήρα της [του Φεβρουαρίου ] μπορούσαν να συγκριθούν με τη μερίδα των Άγγλων και Γερμανών φιλελευθέρων του 19ου αιώνα που διέκριναν δύο περιόδους στη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, την καλή επανάσταση της πρώτης φάσης των Γιρονδίνων και την κακή μετά την παρέμβαση των Ιακωβίνων.

Δεν κατανοούσαν ότι, στην επανάσταση, δεν ήταν δυνατό να υπάρξει χρυσή τομή. Η ατμομηχανή της ιστορίας [η επανάσταση] ή θα κινούνταν πρόσω ολοταχώς ή θα κατρακυλούσε στην άβυσσο. Το κόμμα του Λένιν ήταν το μόνο που είχε κατανοήσει το μήνυμα και έρριψε το σύνθημα ανάθεσης της εξουσίας στο προλεταριάτο και στην αγροτιά [10]. Όσον αφορούσε στο Λ.

Τρότσκυ, ήταν ένας θεωρητικός ο οποίος επανήλθε, μετά τοσε πρότερες προσεγγίσεις του για τη διαρκή επανάσταση, υποστηρίζοντας ότι η σοσιαλιστική επανάσταση δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μέσα σε εθνικά όρια, με τη διεθνοποίησή της να αποτελεί αναγκαιότητα [11]. Αναφορικά με τον Α. Γκράμσι, ως θεωρητικός της μαρξιστικής σκέψης κατέληξε σε πεποιθήσεις αντίθετες από την άποψη του Τρότσκυ. Η επανάσταση, μετά την εμπέδωση του κοινοβουλευτισμού και του συνδικαλισμού, λάμβανε νέες μορφές, που απείχαν από την ιταλική εμπειρία ενεργητική εξέγερση του Ματσίνι [Giuseppe Mazzini] όπως η υπομονετικά μεθοδευμένη «παθητική επανάσταση» του Καβούρ [12].

Η γκραμσιανή αντίληψη περί ηγεμονίας συνδυασμός ταξικής-πολιτικής ηγεμόνευσης και συναίνεσης αντανακλούσε τους συσχετισμούς στη γαλλική επανάσταση ευρεία συναίνεση με την αστική τάξη και το Ρισορτζιμέντο περιορισμένη συναίνεση προς το κράτος της ενοποιημένης Ιταλίας [13].

Η ρωσσική σχολή σκέψης Η σοβιετική ιστοριογραφία ενσωμάτωνε συλλογικούς μύθους που δεν υπάκουαν πάντοτε στη λογική εξήγηση και το γεγονός, αλλά σε προκατασκευές, δημιουργώντας μία συλλογική μνήμη, μία κοινωνική συνείδηση, ένα πολιτισμό αποκωδικοποίησης του παρελθόντος που συμφωνούσε με την επίσημη κρατική μνήμη. Αυτή ήταν θεμιτή επιδίωξη, ανέκαθεν, ο εξορθολογισμός της συναφούς δράσης των καθεστώτων, η λήψη μέτρων ιδεολογικής συντήρησης της εξουσίας.

Η θεματική συμβάδιζε με τις τρέχουσες προτεραιότητες στους τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής οργάνωσης, της πολιτικής πράξης, της κουλτούρας. Οι υποθέσεις έρευνας των συγγραφέων ήταν ενδεχομένως αξιωματικές, χωρίς να υποβάλλονται αναγκαστικά σε στοιχειοθέτηση. Στους σκεπτικιστές, το δίλημμα που ετίθετο ήταν, ιστορική αλήθεια ή πολιτική ορθότητα με την έννοια της καταλληλότητας του χρόνου έγερσης του ιστορικού ερωτήματος. Η μνεία των επαναστάσεων ήταν συντονισμένη μέσα στα σχολικά εγχειρίδια στο σοβιετικό κράτος κατά το Μεσοπόλεμο.

Στα πανεπιστήμια, αφιερωνόταν εκτενής προσπάθεια για τη μελέτη της γαλλικής επανάστασης. Ήταν μέτρο για τη δημιουργία πολιτιστικής παρακαταθήκης, με την εγγραφή τους στη μνήμη και συνείδηση των πολιτών.

Paperzz.com

Οι Σοβιετικοί θεωρητικοί, μελετώντας τη γαλλική επανάσταση, δέχθηκαν ένα περίγραμμα το οποίο ήταν σε γενικές γραμμές σταθερό, με τη διαμόρφωση κατασκευών που την τοποθετούσαν στην ιστορία ως προπομπό της ρωσσικής. Υποστηριζόταν ότι υφίσταντο κομμουνιστικές ιδέες, που κυκλοφορούσαν στην εποχή της γαλλικής επανάστασης και εντάσσονταν στο πλαίσιο του ουτοπικού σοσιαλισμού, και ότι ο ουτοπικός σοσιαλισμός συνέβαλε στη διαμόρφωση των συνειδήσεων στην εποχή του μοντέρνου σοσιαλισμού του 19ου μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων για την αναρχία στην παραγωγή και τις ταξικές αντιθέσεις μεταξύ εχόντων και μη προνομιούχων.

Η άποψη επιβεβαιωνόταν από τη διατύπωση, στο έργο των κλασσικών του μαρξισμού, για το ιδεολογικό περιεχόμενο του ουτοπικού σοσιαλισμού ως συνέχειας, ως εξέλιξης, των αρχών που αποκαταστάθηκαν από τους μεγάλους φιλοσόφους του Διαφωτισμού στη Γαλλία του 18ου αιώνα [14]. Υπάκουε επίσης στην άποψη του Λένιν ότι μέχρι τις πόσους μήνες για να χάσετε το λίπος στην κοιλιά του 19ου αιώνα δεν υπήρχε η δυνατότητα γνώσης και εξήγησης της φύσης της μισθωτής δουλείας στο καπιταλιστικό σύστημα λόγω μη ύπαρξης κοινωνικών συνθηκών που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Η σοβιετική σχολή διέβλεπε στη Γαλλία του 18ου αιώνα τη μετάβαση από το κίνημα ισοπολιτείας égalitarisme και το ρουσσωισμό μετριοπαθής ισοπολιτεία του Ζ. Ρουσσώ σε αιτήματα προωθημένα, κομμουνιστικού χαρακτήρα. Σπέρματα κομμουνιστικής σύλληψης ανιχνεύονταν, στην πρώτη περίοδο της επανάστασης, στα κοινοτικά σχέδια κοινοτικός κομμουνισμός και στα συνεταιριστικά προγράμματα. Στη δεύτερη περίοδο δικτατορία των Ιακωβίνων αναπτύχθηκαν ιδέες κομμουνιστικές [15]. Στις σοβιετικές απόψεις, οι παρατηρητές μπορούσαν να διακρίνουν φάσεις, οι οποίες αντιστοιχούσαν σε μεταβολές στο μπολσεβικικό κόμμα, το σοβιετικό κράτος και την κοινωνία.

Στη δεκαετίαΣοβιετικοί ιστορικοί εργάσθηκαν στη Δύση, συλλέγοντας υλικό και αποκαθιστώντας επαφή με τους συναδέλφους των άλλων χωρών. Η αρχειακή βάση διευρύνθηκε. Το κρατικό αρχείο η τελική μορφή του ήταν το Ινστιτούτο Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν δέχθηκε τις ευεργετικές πρωτοβουλίες του Ν.

Ήταν Εβραίος, στέλεχος με ιδιαίτερες ικανότητες, παλαιός επαναστάτης συμμετείχε στη σοσιαλιστική διάσκεψη του Τσίμμερβαλντ, τοόπου αντιτάχθηκε στον ενδοτισμό των σοσιαλδημοκρατών αλλά και στον επαναστατικό ντεφαιτισμό των μπολσεβίκων, και συνεργάσθηκε στενά με τον Τρότσκυμέλος της σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών το Ο Ριαζάνωφ φρόντισε για μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων εμπλουτισμό των συλλογών του ινστιτούτου με ντοκουμέντα των κλασσικών του μαρξισμού και των παλαιών εργατικών οργανώσεων.

Σε αυτόν οφειλόταν η έκδοση έργων των Μαρξ και Ένγκελς [16]. Χάθηκε στις εκκαθαρίσεις το [17]. Στο ινστιτούτο τον διαδέχθηκε ο ιστορικός Β. Αντοράτσκυ, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών το Εκτός από τη συγκέντρωση προσωπικών αρχείων, αγοράσθηκαν βιβλία και χειρόγραφα σε ποικίλα σημεία έχασες βάρος με το t25 Ευρώπης, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφικών αναπαραγωγών εγγράφων, μεταφράσεις στη ρωσσική γλώσσα, διεξαγωγή μελετών, πραγματοποίηση εκδόσεων.

Στη δεκαετίατα ταξίδια των ερευνητών στη Δύση διακόπηκαν, οι συνδιαλέξεις με τους ομολόγους τους ομοίως. Οι επαφές κατέληξαν σε αποκοπή. Στις εξαιρέσεις βρισκόταν η συνέχιση της δραστηριότητας για την απόκτηση υλικού. Αγοράζονταν ντοκουμέντα και αντικείμενα της μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων επανάστασης τουτης Παρισινής Κομμούνας τουτης γαλλικής εξέγερσης τουτης ευρωπαϊκής εξέγερσης του Μπουχάριν ταξίδευσε το Φεβρουάριο στο Παρίσι, για να διαπραγματευθεί με τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες τη μεταφορά των αρχείων των Μαρξ και Ένγκελς —λόγω του κινδύνου του ναζισμού— από τη Γαλλία και Δανία στη Μόσχα μετά από διαπραγματεύσεις δύο μηνών, η έκβαση ήταν ανεπιτυχής [18].

Στο σοβιετικό διανοητικό δυναμικό, παρατηρούνταν ο εξαφανισμός, από την επιστημονική σκηνή, προσώπων που ασχολούνταν έως τότε με τη μελέτη του αντικειμένου της επανάστασης και έδιδαν κατεύθυνση στους ακαδημαϊκούς κύκλους για τις προσεγγίσεις των ευρωπαϊκών γεγονότων στις επιστήμες του ανθρώπου και της κοινωνίας.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ ΓΙΑ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΑΟΖ

Οι ιστορικοί ερευνητές παρακολουθούσαν την πολιτική τοποθέτηση των ιθυνόντων και την επίσημη κομματική άποψη για να προσαρμόσουν τη δική τους επιστημονική στάση.

Στάλιν είχε διατυπώσει το αξίωμα ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση, ως σοσιαλιστική στη ρίζα της, διέφερε από τη γαλλική, επανάσταση αστικού χαρακτήρα. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Έμιλ Λούντβιχ στις 13 Δεκεμβρίουστην ερώτηση εάν η Ρωσσική Επανάσταση ήταν συνέχιση ή επιστέγασμα της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης αποφάνθηκε ότι ο στόχος των Γάλλων ήταν να θέσουν τέρμα στη φεουδαρχία και να επιβάλουν ιδανική απώλεια βάρους σύστημα του καπιταλισμού, ενώ των Σοβιετικών να εγκαθιδρύσουν το σοσιαλισμό.

Σημείωσε επίσης ότι ο πρωτόγονος «κομμουνισμός» της εποχής του Κρόμβελ και της Δραστικές και γρήγορες θεραπείες απώλειας βάρους Επανάστασης δεν είχε σχέση με το μαρξισμό [19]. Για το Στάλιν, το σημείο αναφοράς είχε μετατεθεί από τη γαλλική επανάσταση στη ρωσσική, και από τον ιακωβινισμό στο μπολσεβικισμό, με τη σκέψη ότι η εποχή, κατά την οποία το προλεταριάτο ήταν η δύναμη κρούσης και τους καρπούς έδρεπε η εκμεταλλεύτρια τάξη, παρήλθε [20].

Με υπόδειξη του Στάλιν, το «Μεγάλη» απαλείφθηκε, με διαφύλαξη του προσδιορισμού μόνο για τη ρωσσική επανάσταση Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση.

Κατηγορία: Πρόσφατες αναρτήσεις

Η αποφυγή του παραλληλισμού και σύγκρισης των δύο επαναστάσεων συνδεόταν με τις Ο Μέγας Τιμονιέρης υποκειμενικές συνθήκες, τη συγκυρία της επικράτησης, στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας, της παράταξης υπό το Στάλιν και τους συνειρμούς πουενδεχομένως προκαλούσε ο Θερμιδώρ [ανατροπή του ιακωβινισμού]. Ως προς τα αντικειμενικά δεδομένα, η επαναδιαπραγμάτευση του ζητήματος των ατομικών ελευθεριών στη σοβιετική κοινωνία, μετά την εκπνοή του πειράματος του κρατικού καπιταλισμούκαθιστούσε τα προτάγματα της γαλλικής επανάστασης συνειρμό προς αποφυγή.

Τοη έμφαση στη διαφορά της μπολσεβικικής επανάστασης σοσιαλιστική από τη γαλλική αστική καθορίσθηκε ως βασική ιδεολογική επιλογή. Το σύνθημα ήταν ότι η δεύτερη αποτίναξε τις αλυσίδες της φεουδαρχίας και του απολυταρχισμού για να ρίψει τις μάζες στον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία.

Στράτος Ν. Δια της υπό κρίσιν αιτήσεως αιτούνται τα εξής: 1 όπως καθορισθή ότι αυθορμήτως παρουσιάσθησαν εντός διμήνου από της ενάρξεως της ισχύος του προμνησθέντος Νόμου περί μέτρων ειρηνεύσεως 2ον άλλως ότι η εκουσία προσέλευσις προς εκπλήρωσιν των στρατιωτικών των υποχρεώσεων αποτελεί αυθόρμητον προσέλευσιν και συνεπώς υπαγωγήν τούτων εις τας ευεργετικάς διατάξεις του νόμου περί μέτρων ειρηνεύσεως και 3ον άλλως όπως η επιβληθείσα αυτοίς ποινή 12ετούς καθείρξεως θεωρηθή ως ανασταλείσα αυτοδικαίως και διαταχθή η εκ των φυλακών απόλυσίς των. Μάλιστα δε προς αποφυγήν ανίσου μεταχειρήσεως, περιελήφθησαν εις το χορηγούμενον ευεργέτημα και οι υποπεσόντες εις αξιοποίνους πράξεις συνδεομένας με καταστολήν της δράσεως της άκρας αριστεράς […].

Σε συμμόρφωση με την επίσημη κομματική άποψη περί «γαλλικής αστικής επανάστασης», οι ιστορικοί ερευνητές προσάρμοζαν εκάστοτε τα κείμενά τους ώστε να μη δημιουργούν χασμωδία στις τρέχουσες περιστάσεις. Σε μία περίπτωση, ο Γ.

Ταρλέ, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών, ιστορικός ειδικός για το Ναπολέοντα που επικάλυπτε την πορεία της γαλλικής επανάστασης με την παρουσία μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων στρατηγού, είχε ανασκευάσει τις επιστημονικές θέσεις του για την εκστρατεία στη Ρωσσία το με στροφή σε απόψεις που αναδείκνυαν την υπεροχή του εθνικού επί του ταξικού. Οι αλλαγές μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων οπτική του δεν προέρχονταν από προσφυγή σε κορμά αδυνατίσματος πρωτογενείς ιστορικές πηγές αρχειακό υλικό αλλά οφείλονταν στη συνετή ευκαμψία του απέναντι σε πιέσεις εξαιτίας τρεχουσών κρατικών προτεραιοτήτων.

Εκτός από μία εξορία τοδεν αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα έως το θάνατό του το Μετά την αλλαγή καθοδήγησης στο σοβιετικό κόμμα και την αποστολή διαφοροποιημένων μηνυμάτων προς την κοινωνία —στη δεκαετία —, η ρωσσική επανάσταση καθιερώθηκε στη βιβλιογραφία με τον τίτλο Μεγάλη και Σοσιαλιστική. Οι μελετητές δεν τη συνέδεσαν με τις προηγούμενες επαναστάσεις, τονίζοντας ότι διέφερε ριζικά λόγω του περιεχομένου, των στόχων και των αποτελεσμάτων δικτατορία του προλεταριάτου, κατάργηση του καπιταλισμού, εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αναίρεση της κοινωνικής και εθνικής καταπίεσης, οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ήταν η έκφραση της νομοτέλειας της κοινωνικής ανάπτυξης [22].

Στη φιλοσοφία, η ρωσσική επανάσταση τοποθετήθηκε στη βιβλιογραφία ως μελέτη περίπτωσης στο πλαίσιο του ιστορικού υλισμού. Στα φιλοσοφικά βοηθήματα, εξετάζονταν ο αποφασιστικός ρόλος των λαϊκών μαζών, που αποτελούν τη δύναμη ανάπτυξης της κοινωνίας και δημιουργό της ιστορίας, ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία καθοδήγηση της κοινωνίας από το άτομο-ηγέτη και τη συλλογικότητα-κόμμαο ρόλος των ηγετών της εργατικής τάξης στον επαναστατικό αγώνα. Επισημαινόταν ότι η κάθε τάξη στην ιστορία κατέκτησε την κυριαρχία αναδεικνύοντας τους δικούς της πρωτοπόρους εκπροσώπους —σε αυτό το σημείο μνημονευόταν η εξαιρετική συμμετοχή του Λένιν στα γενόμενα στη Ρωσσία έως το —.

Ο ηγέτης ατσαλώθηκε μέσα στην επαναστατική μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων των μαζών, καθοδηγούσε τις μάζες και διδασκόταν από τις μάζες, Αναδείχθηκε ως προσωπικότητα που καθοδήγησε την επανάσταση συνδυάζοντας επιδέξια τη θεωρία και την πράξη του επαναστατικού κινήματος. Στη ρωσσική επανάσταση, στην οποία εφαρμόσθηκαν οι αρχές του μαρξισμού-λενινισμού στις συγκεκριμένες συνθήκες κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, ο ηγέτης είχε γνώση των νόμων της ιστορίας, βαθιά κατανόηση των καθηκόντων του αγώνα στη δεδομένη ιστορική κατάσταση, ακράδαντη πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις των μαζών, επαναστατική τόλμη, ανδρεία εναντίον των εχθρών του προλεταριάτου.

Το κόμμα επίσης υπερνίκησε την προσωπολατρεία. Ο Στάλιν ήταν μεγάλος μαρξιστής, θεωρητικός και οργανωτής, που τέθηκε επικεφαλής του Προπαγανδιστική αφίσα κόμματος και του λαού για την επίτευξη του σοσιαλισμού, ενάντια στους τροτσκιστές, ζηνοβιεφικούς, μπουχαρινικούς. Κατακρίθηκε όμως αποφασιστικά από το κόμμα [μετά το θάνατό του] για τα χονδροειδή λάθη και διαστρεβλώσεις. Στην παραγωγή επιστημονικής ιδεολογικής ύλης για τις βάσεις της διδασκαλίας doctrine [δόγμα] του μαρξισμού-λενινισμού τη «μαρξιστικο-λενινιστική φιλοσοφία», τη «μαρξιστικο-λενινιστική πολιτική οικονομία του καπιταλισμού», το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίαςαναπτύσσονταν επιχειρήματα που υποστήριζαν τη ρωσσική επανάσταση ενάντια στις «οππορτουνιστικές» θέσεις του Κάουτσκυ δυνατότητα περάσματος στο σοσιαλισμό μονάχα σε χώρες με υψηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και με πλειοψηφούσα δημογραφικώς εργατική τάξη [23].

Στην παραγωγή επιστημονικής ιδεολογικής ύλης για τις βάσεις της διδασκαλίας doctrine [δόγμα] του μαρξισμού-λενινισμού τη «μαρξιστικο-λενινιστική φιλοσοφία», τη «μαρξιστικο-λενινιστική πολιτική οικονομία του καπιταλισμού», το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίαςαναπτύσσονταν επιχειρήματα που υποστήριζαν τη ρωσσική επανάσταση ενάντια στις «οππορτουνιστικές» θέσεις του Κάουτσκυ δυνατότητα περάσματος στο σοσιαλισμό μονάχα σε χώρες με υψηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και με πλειοψηφούσα δημογραφικώς εργατική μπεντολίτης για αποδυνάμωση απόψεων [24].

Τα επιχειρήματα στα επιστημονικά εγχειρίδια, ασύνδετα, έπασχαν απελπιστικά. Η επίσημη έκδοση της ιστορίας της ρωσσικής επανάστασης, που μεταφράσθηκε σε πολλές γλώσσες [25]δεν είχε οιαδήποτε αναφορά στην ευρωπαϊκή προωθητική δύναμη, η οποία αξιοποιήθηκε από τους μπολσεβίκους για την πραγματοποίηση της ανατροπής στη χώρα τους, ούτε στη μνήμη των αγώνων, που λειτούργησε στη Δύση μετά το στις αποτυχημένες εργατικές και λαϊκές εξεγέρσεις.